Lieve allemaal,

Na verteld te hebben een blog bij te gaan houden, ben ik jullie na drie maanden (halverwege alweer!) wel iets verschuldigd. Het zal een hele spreekbeurt worden, dus ga er maar lekker voor zitten.

Om te beginnen met een beetje verduidelijking: voor zes maanden ben ik au pair in Melbourne en zorg ik voor drie meisjes.

Het oudste meisje heet Frankie. Ze is tien jaar oud en heeft onlangs d'r haar in een pixie cut laten knippen. Haar voornaamste reden hiervoor was om duidelijk te maken dat niet alle meisjes lang haar hoeven te hebben. Dit zegt eigenlijk al genoeg over haar, ze is gewoon een stoere kleine chick met een duidelijke mening.

De middelste is Mavis en zij is zes jaar oud. Zij is eigenlijk een mini-me want ze is net zo dromerig en fantasierijk als ik toen ik zo klein was. Er is wel een groot verschil, namelijk dat ze zó slim is dat ze mij en haar familie vaak verrast. Ze is nog maar zes maar schrijft nu al als een achtjarige. Ook maakt ze sommen waarvan ik toch dubbel zo lang na zou moeten denken toen ik acht jaar oud was.

En dan hebben we nog Esther, de tweejarige muis waar ik voornamelijk op pas. Zij heeft vertelt me haar levensgebeurtenissen zoals naar de dierentuin gaan en possums (Australische beestjes) in de tuin zien met de grootste passie. Meestal is ze vrolijk, dan wil ik haar eigenlijk alvast in m'n koffer stoppen maar ze kan ook ontzettend huilen. Dan zou ik het liefst een groot stuk tape op haar mond willen plakken.

Even m'n geheugen opfrissen, waar begon het ook alweer? Ik zal bij het begin beginnen...

Februari 2018

Al maanden had ik op de dag gewacht dat ik afscheid zou nemen van ons kikkerlandje en vrienden en familie zes maanden zou achterlaten. Het moment had zich al honderden keren in m'n hoofd afgespeeld, maar toen we uiteindelijk daar waren kwamen de realiteit de oneindige film die zich afspeelde in mijn gedachten toch niet zo dicht bij elkaar. Mijn hoofd is 90 % van de tijd een grote wolk, dat zal voor de meesten geen nieuws zijn maar op dat moment was de bewolktheid in mijn gedachten toch wat groter. Apart is het ook wel, van de ene dag op de andere naar de andere kant van de wereld reizen om daar vervolgens een half jaar een compleet ander leven te leiden. Op het moment dat ik in het vliegtuig instapte ging de emotie verwardheid langzaam over in een ongemakkelijk gevoel van onwetendheid. Ik zat tussen een snurkende Aziaat en een Nederlandse man op leeftijd. Na veel films te hebben gezien arriveerde het vliegtuig in Singapore en zocht ik mijn weg door het vliegveld. Bij de gate zat een man constant vieze gorgelende geluiden te maken. Ik was dan ook meer dan opgelucht dat hij niet in mijn buurt in het vliegtuig zat. Die vlucht heb ik niets naar binnen gewerkt omdat het er anders weer gelijk uit zou komen. Veel kan ik me ook niet herinneren van deze vlucht omdat ik vooral lag te snurken.

Dat was mijn 24-uur durende reis in een notendop. Nu door naar het echte avontuur!

Nadat ik door alle checks was doorgekomen en mijn koffers had opgehaald, stond mijn host-mom me al op te wachten. Ze gaf me een knuffel en al kletsend reden we door naar mijn toekomstige verblijfplaats voor de komende zes maanden. De kids zijn heel spontaan en niet verlegen, dus dus daarmee kon ik alvast wat leren kennen. Ik heb m'n eigen kamer, badkamer en een chill-ruimte voor mezelf, dus daar kan ik zeker niet over klagen.

Ik moet zeggen dat ik me de eerste week wel even afvroeg wat ik nou in hemelsnaam hier deed. Ik voelde me niet zo lekker (door de vlucht, de airco en de geur van de heerlijke vliegtuigmaaltijden deden daar niet veel goeds aan) en had een enorme jetlag. Maarja, ik moest natuurlijk wel ingewerkt worden door de destijds huidige au pair Taoues. Zij is Duits en ontzettend aardig en kon haar hulp heel erg waarderen. Maar als ze me moest wakker maken van m'n zeer geliefde middagdutje, iets minder.

Na een week om 2 uur 's nachts wakker worden achter de rug te hebben gehad ging mijn weerstand en mijn humeur een stuk beter. Nu is het echt mijn taak om hier de boel een beetje bij elkaar te houden. Als dat maar goed gaat...

Het verhaal wordt op dit moment niet veel interessanter. Ik ga volledig mee in de routine en zo zien de hoogtepunten er ongeveer uit:

Maandag: Aan het einde van de middag Esther ophalen van Kindergarten en soms ook de meiden van school in de stad. Dat is niet m'n lievelingstaak trouwens, want de meiden hebben tassen die even groot als zijzelf zijn. De helft daarvan wordt aan mij afgegeven, levert een plaatje van mij als pak-ezel met kinderwagen op. Tot 18:00 kinderen helpen met huiswerk en hen vermaken.

Dinsdag: 's ochtends met Esther naar Hey-Dee-Hoo, een klasje waar we liedjes gaan zingen met andere kids en hun mums. Voel op die momenten wel een age-gap, want de meeste gesprekken gaan dan over hoe geweldig Hugh Jackman is of over hoe vervelend het was om Alecia steeds 's nachts uit bed te moeten halen. Toch probeer ik soms een beetje mee te praten, maar toch ben ik op mijn 18-jarige leeftijd nog niet in staat om met dit soort gesprekken mee te praten. Lig ik niet wakker van trouwens.

Woensdag: weer een klasje met muziek waarin iedereen op blote voeten is (?). Heel aardig zijn ze daar, maar er bestaat wel een kans dat een kind met snottebel tegen je aanbotst op het ren / dansmoment.

Donderdag: circusklas. Bij mijn allereerste keer hier deed ik totaal niet mee omdat mijn jetlag op dat moment te heftig was, dat zorge ervoor dat ik geen favoriet ben bij de "juf" ( een hele sterke vrouw uit Zwitserland) . Is trouwens ook wel lastig tussen alle overenthousiaste ouders. Wederom niet mijn grootste zorg.

Vrijdag: eigenlijk precies hetzelfde als op maandag.

Verder heb ik nog een au pair meet-and-greet bijgewoond en daar m'n buddy Delphi ontmoet. Zij is uiteindelijk mijn ultieme reismaatje geworden.

Ik woon in Yarraville, een dorpje 6 km van centraal Melbourne vandaan. Echt een ontzettend leuke buurt, met lekkere restaurantjes en een gerenoveerde bioscoop. Mijn au-pair vriendinnen zijn stiekem wel een beetje jaloers op me.

Maart 2018 (maand van de weekend-tripjes)

Na op een Facebook-berichtje gereageerd te hebben gaan Delphi en ik mee met twee meiden naar de Grampians. Een prachtig natuurgebied in Victoria. We hebben daar veel gewandeld en daarmee de mooiste uitzichten gehad. Ook heb ik hier m'n eerste kangoeroes gezien (weliswaar op 200 meter afstand, maar alsnog was ik zo exited als een vierjarig kind).

De week daarop was Torquay de plaats van bestemming. Daar heb ik een driedaagse surfcursus gehad maar eigenlijk ben ik nog steeds wel een beetje een ezel op een surfplank. Desondanks was het wel een heel gezellig weekend, wederom met Delphi. Ik zal dat verder ook niet meer benoemen, want letterlijk alle tripjes doen we samen. Wat verassend was: we sliepen in een campinghuisje, maar wat we niet wisten was dat het enige huisje was die de surfschool onderverhuurde. Dus in theorie hadden we daar met Jan en alleman in kunnen slapen. Realiteit was dat we er met één ander Duits meisje sliepen.

Tot slot zijn we ook nog naar het huis van mijn host-mom's vader geweest in het Paasweekend Hij woont in het Mornington-Peninsula gebied op een groot weiland. In totaal met vijf meiden, waarvan vier Nederlands en één Duitse. Wat een beetje (heel erg) tegenviel was dat het huis niet echt onderhoudt wordt en dat het vol (dode en mega grote) spinnen zit. Na een mislukte poging om een airbnb kamer te boeken besloten we toch maar in het huis te blijven. Door onze grote fantasie en een groot bos dat om het huis heen lag was het 's nachts een horror-huis. Een weekend vol verassingen dus!

April 2018

Het begin van deze maand bestond voornamelijk uit werken en weekenden in Melbourne blijven. Maar klagen mocht ik niet, want de Great Ocean Road en Sydney stonden op de planning.

Great Ocean Road: dit deed ik met een Duits meisje dat in mijn buurt woont, een Britse meid die via Facebook was aangesloten en uiteraard met ons Delph. Helaas werkte het weer niet helemaal mee en was het frisjes. Ook was het lang in de auto zitten, maar uiteindelijk waren het de uitzichten het helemaal waard. Ook voor het eerst in een hostel geslapen!

Sydney: in een lang weekend lekker vijf dagen Sydney verkennen. Sydney is totaal anders dan Melbourne. Naar mijn mening indrukwekkender en wat mooier. Het hoogtepunt was voor mij toch wel Bondi Beach, door de relaxte sfeer die er hing en het uitzicht plus geluid van de golven waar surfers op aan het glijden waren. Ook hebben we hier Koningsdag gevierd. Niet helemaal zoals ik het kende omdat er meerde nationaliteiten en leeftijden aan het feesten waren. Maar dat maakte het niet minder leuk natuurlijk.

Mei 2018

Mijn huidige plek in tijd. Het is het derde weekend op rij dat ik in Melbourne blijf, voornamelijk om geld te besparen voor de komende tripjes die op de planning staan. Dat zijn namelijk Byron Bay, Cairns en als afsluiter een deel van de East Coast. Volgende week ga ik een spray-tan doen. De reden daarvoor is omdat ik stiekem wel een beetje in de Australië vibe wil meegaan als we straks in Byron zijn. Mijn benen hebben namelijk geen zin gehad om te verkleuren. Daar help ik ze nu een beetje bij, echter met wat verf in plaats van uv-straling.

Hoe cliché het ook klinkt is niets minder waar dat time flies when you're having fun. Ik realiseer me na drie maanden nu echt pas hoe heerlijk het is om de tijd voor mezelf te nemen en de vrijheid te hebben om te gaan en te staan waar ik zelf maar wil. Ik kan echt niet wachten, want de best is yet to come!!!

Maar goed. Genoeg nu met de cheesyness en wie weet, als ik na een maand of twee weer eens een keertje zin heb om een levensverhaal te typen zien jullie dat wel verschijnen.

See ya latah alligatah ?